Dit verhaal bevat belevenissen van drie uitstapjes buiten Kigali, naar Gahini, Gashora en Bujumbura (in Burundi). Terwijl ik dit schrijf luister ik naar de kerk die zo hard (en vals) aan het zingen is dat ik me afvraag hoe ze dat volhouden. Zelf ben ik even niet zo fit, zeer verkouden en een lekkere hoest. Waarschijnlijk doordat het hier 's ochtends heel heet kan zijn en dan 's middags regent en koud is. Iedereen is echter zeer met me begaan en komt langs om te vragen hoe het gaat en of ik wel medicijnen heb en niet naar het ziekenhuis moet. Totaal niet nodig natuurlijk maar zo gaat dat hier. Ik vertel dat ik medicijnen uit Nederland heb, met vitaminepillen, paracetamol en een kop thee kom een heel eind (maak je dus vooral geen zorgen!).

Gahini

Nadat ik van 7.15 tot 8.55 uur heb lesgegeven stap ik met Bente op de bus naar Gahini. In Gahini heeft ze vorig jaar stage gelopen en we gaan er op bezoek. Bus is eigenlijk een groot woord, busje wat bijna uit elkaar valt is een beter. We zitten met onze knieën onder onze oksels omdat er een wiel onder onze bank geschoven is. Na een tijd bedenkt de chauffeur dat die ook wel wat verschoven kan worden en krijgen we wat ruimte. In het begin probeer ik nog te tellen hoe vaak we stoppen maar raak de tel al gauw kwijt. De omgeving is mooi, heel groen vooral, beetje heuvelachtig en niet te heet. Onderweg wisselen we nog van bus en het laatste stukje gaan we met de motor de berg op. Uiteindelijk zijn we 2,5 uur onderweg. We bezoeken het ziekenhuis en het centrum waar Bente vorig jaar stage gelopen heeft. Ik ga met Jean-Paul woordjes leggen met letterblokjes en daarna zegt hij het na. Ook gaan we tellen, zowel in Kinyarwanda als in Engels. Niet alleen een oefening voor hem maar ook voor mij. In het centrum worden ook prothesen gemaakt en als wij er zijn krijgt een kind nieuwe benen aangemeten. Langs de stang zet hij zijn eerste stapjes, en die lach van hem, prachtig, voor het eerst kan hij lopen. We bezoeken ook het nabijgelegen ziekenhuis en aan het eind van de middag nemen we de bus weer terug. Deze keer hebben we een snellere variant die ons gelukkig onder aan de berg, waar wij halverwege op wonen, af zet. De klim naar boven maakt ons hongerig en aunti heeft frietjes met avocado salade voor ons :).

Gashora

In een weekend ga ik naar Gashora. Dit is een dorp aan een meer. Het is op de weg naar Burundi, maar vlak daarvoor moet je links de onverharde weg op. Lekker schudden en wat is het heet! We komen langs een meisjesschool die wordt gesponsord door een Amerikaanse organisatie. Veel kinderen lopen met de auto mee, ja zo langzaam gaat het, en ze schreeuwen "money, money, money..". Laat ze dan toch maar liever "muzungu, muzungu" zeggen. Aan het meer staan kleine huisjes en is het heel rustig. Je mag er niet zwemmen omdat er wel eens krokodillen in het meer zouden kunnen zitten, al hebben ze er nog nooit een gezien. In hele kleine soort kano's gaan vissers het meer op. De hoeveelheid verschillende vogels is hier ontelbaar. Het is een prachtige plek om de drukke stad even te ontlopen en een echt vakantiegevoel te krijgen. De stroom valt uit en daardoor zijn er zo veel sterren te zien dat ik teleurgesteld ben als ze de generator aanzetten. Ook wist ik niet dat kikkers zo veel lawaai maken en loopt er een kat voorbij die ik aanzag voor een kleine leeuw, haha!

Bujumbura (Burundi)

Een weekend weg, op naar Burundi met een stuk of 20 leraren van school. Een bus is gehuurd en we vertrekken vroeg. Of in ieder geval dat is de bedoeling, maar tempo zit er niet echt in. We vertrekken uiteraard een uur later dan gepland en stoppen om de haverklap. Bijvoorbeeld omdat de bus schoongemaakt moet worden, er papier, plakband en stiften gekocht moeten worden (dit zodat we een poster kunnen maken die zegt dat we van King David zijn) of omdat iemand dorst/honger/hoge nood heeft. Tijdens het rijden staat de muziek lekker hard en wordt er gedanst in de bus. En het belangrijkste waar iedereen mee bezig is, is foto's maken. Aan het eind van dit weekend weet ik hoe het voelt om een bekend iemand te zijn, verschrikkelijk al die foto's waar je voor moet poseren maar ergens ook wel leuk als herinnering. Een niet geplande stop is die waar we een lekke band krijgen (de eerste), maar niemand wordt ongeduldig want we zijn op reis en het onderweg zijn is misschien nog wel belangrijker dan de bestemming. Zodra je die instelling hebt aangenomen maakt het ook niet meer uit wat er allemaal gebeurt. We stoppen ook bij de nationale universiteit in Butare. De leerlingen die daar nu studeren en op KDA hebben gezeten zijn opgetrommeld (gebeld terwijl wij onderweg in de bus zaten) en leiden ons rond over de campus. Het is een prachtige plek om te studeren. Heel groen met veel bomen en rustige plekken om te zitten. Ik vind het (bijna) jammer dat ik zelf al klaar ben, en bespreek dit met Henry (hij zit in de laatste maanden van zijn studie). Als hij hoort dat ik een master heb afgerond zegt hij dat ik hier gewoon kan komen werken als lecturer ofzo. Na de mooie rondleiding en veel foto-momenten stappen we weer in de bus en rijden in een stuk door naar de grens met Burundi. Daar is het hopen dat we doorgelaten worden, eerst Rwanda uit en daarna Burundi in. Jim helpt ons aangezien wij als Europeanen een iets andere procedure moeten volgen, maar het loopt allemaal soepel en we mogen het land in. Weer in de bus wordt het verschil tussen Rwanda en Burundi gelijk zichtbaar. Burundi is een stuk armer. Je ziet dit aan de soort huisjes, bijna geen verkeer op de weg, kinderen in vodden en als ik onderweg scholen probeer te vinden dan lukt me dat bijna niet. De natuur daarentegen is heel erg mooi. Bergachtig en de chauffeur rijdt aardig door dus hou je goed vast! Heel veel groen is er te zien en als we Bujumbura naderen een prachtig uitzicht op het meer. De weg waar we overheen rijden is redelijk goed, maar je moet niet te veel aan de kant zitten want daar brokkelt het asfalt aardig af. In Bujumbura rijden we gelijk naar het meer, naar de Black & White beach (hoe toepasselijk). We gaan zwemmen! Ze vragen aan ons of we dat kunnen, ja natuurlijk zou je denken maar hier is dat niet zo normaal. Uiteindelijk staan we zwemles te geven en over te gooien met een bal. Na het zwemmen hebben we honger, gaan we eerst eten en dan op zoek naar het hotel of andersom? We hebben honger en gaan eerst eten maar achteraf was dat niet zo een slimme zet. Als we namelijk om 21.00 uur op zoek moeten naar een hotel voor meer dan 20 man blijkt dat nog niet zo makkelijk. Even denk ik dat we in de bus moeten slapen, maar dan mogen we toch ergens naar binnen. Het gaat allemaal zeer vaag, overleg met de hele groep is er niet, er is niet echt een iemand met de leiding, maar uiteindelijk komt het allemaal wel goed. De kraan in de douche kan niet uit en er is geen licht, maar ik kan mijn lakenzak in en onder een klamboe liggen. 's Ochtends is iedereen alweer vroeg op en voordat ik het weet moet ik alweer voor een foto poseren. Zeggen dat mijn hoofd nog niet helemaal wakker is en het dus geen mooie foto wordt heeft geen zin, dus oké daar gaan we weer. Na een ontbijt (ei, soep, matooke en thee), rondje door de stad en bezoek aan de markt wordt de terugreis ingezet. Ditmaal langs een andere route die nog mooier is dan de heenweg. Muziek is er nog steeds in de bus en het dansen gaat ook vrolijk door. Een plasstop is ook reden om een potje te voetballen en tijdens onze tweede lekke band worden er ook wedstrijdjes hardgelopen. Dit gebeurt allemaal midden op de weg want er is geen ander verkeer. Ook lenen we wat fietsen van de plaatselijke bevolking. De vraag is of ik achterop kom zitten, nou dan fiets ik toch liever zelf geloof ik. Als we bijna vertrekken komt er een meisje langsfietsen met hele grote soort pompoenen achterop gebonden. Het is een soort fruit, in Engels 'Jack fruit' en in Luganda 'fene', dit is niet te koop in Rwanda, maar dus wel in Burundi en ook in Uganda. Na een debat over de prijs en de vraag of we het wel kunnen eten aangezien we geen mes hebben wordt toch besloten het mega ding te kopen. Ik ben zeer benieuwd wat dit is. Ze vertellen dat het een heel gezonde vrucht is. We zijn weer op weg en naderen de grens met Rwanda. Voordat we het land in mogen worden al onze tassen gecontroleerd op plastic zakken, deze zijn namelijk verboden in Rwanda. Mijn nog natte zwemspullen zitten in een plastic zakje, oké die moeten dan maar los in mijn tas. Het is nog anderhalf uur naar Kigali. Onderweg stoppen we bij een bar waar we een mes kunnen lenen. Anna, Bente en ik wachten buiten, maar na een half uur kletsen en voetballen met twee jochies duurt het ons toch wel erg lang en vragen we ons af hoe moeilijk het is om een mes te lenen. Misschien dat wij onze charmes even in de strijd moeten gooien? Als we de bar binnenkomen moeten we heel hard lachen, de meeste leraren zijn voetbal aan het kijken of aan het poolen en waren alweer vergeten dat het doel van deze stop het lenen van een mes was. Uit het niks verschijnt dan toch een groot mes en kan het hakken beginnen. Er verschijnt oranje vruchtvlees met grote pitten. Het smaakt een beetje naar meloen, maar de structuur is meer kauwgom-achtig. Verder is het heel kleverig. Tijdens het eten hebben we de leraren veel lol om ons die hier toch een heel nieuwe sensatie meemaken. Zelf genieten ze met volle teugen van het fruit. Handen wassen heeft geen zin want alles blijft plakken, maar een beetje vaseline doet wonderen en dat heeft bijna elke man hier bij zich. Na het Jack-fruit avontuur rijden we door naar huis waar we aankomen als het al donker is. Het was een prachtig avontuur, heel veel gelachen, gezien, geleerd, me verbaasd over vanalles en (nog betere) vrienden gemaakt.

Op school ben ik nog steeds bezig met lesgeven en het wiskundeonderwijs verder ontwikkelen. In de staff-meeting op dinsdag weet ik altijd wat in te brengen waardoor er een uur durende discussie over ontstaat. Soms met hele positieve uitkomst, soms is het erg frustrerend, bijvoorbeeld een leraar die zegt dat de leerlingen hier machines moeten zijn om het eindexamen te halen. In mijn volgende verhaal zal ik meer hierover vertellen. Nu is het nog 3 weken voordat de leerlingen naar huis gaan vanwege de vakantie.