Afgelopen weken waren druk met bezoek. Eerst kreeg ik een nieuwe huisgenoot erbij, Bente, zij is ook op school aan het werk. Daarna kwamen Hans, Hans en Jan Willem, zij sponsoren verschillende studenten op school en op de universiteit. In huis werd het gezellig druk en het Nederlands gehalte was hoog. Wel even een verschil ten opzichte van de afgelopen weken waarin ik dagen geen Nederlands sprak en thuis vooral omringd werd door mensen die in Kinyarwanda praten. We hebben veel gelachen en het was fijn om zaken wat betreft school te overleggen en feedback te krijgen. Inmiddels zijn Bente en ik weer met zijn tweeën.

Wat betreft de vorderingen in school is er veel gebeurd. Vanaf de eerste meeting, waarover ik in mijn vorige verhaal schreef, zijn er sommige leraren naar mij toe gekomen en heb ik ook een aantal lessen bijgewoond. Achteraf heb ik de leraren feedback gegeven op de manier van lesgeven. De reacties waren positief en het gaat in een goede sfeer. Daarnaast zijn er ook al twee meetings geweest met alle science leraren waarbij de focus vooral lag op hoe we het gebruik van 'practicals' in de les kunnen bevorderen. Deels gaat het dan om dingen die nodig zijn, maar groot deel gaat ook over hoe je de leerlingen de stof kunt laten begrijpen. Morgen is er een meeting met alle wiskundeleraren waar we specifiek over wiskunde gaan praten. Ik heb het idee dat er veranderingen plaatsvinden in school, of in ieder geval dat er ruimte is voor discussie over hoe er lesgegeven moet worden. Leraren komen naar mij met vragen en ideeën, iets waar ik heel blij van word. In mijn lessen gaat het goed, ik focus me vooral op de eindexamen leerlingen. Zij hebben nogal wat gaten in de voorkennis voor bepaalde onderwerpen en die behandel ik nu. Opgaven maken en bespreken zijn de voornaamste bezigheden. Streng optreden heb ik geleerd en gaat me nu prima af. Het huiswerk is op tijd af en grapjes tussendoor worden ook gemaakt. Daarnaast vind ik het heerlijk om af en toe gewoon even door school te lopen en met studenten te praten. Promisse uit Congo wil graag wat Nederlandse woorden leren want ze houdt van talen en Joyo die ziek was voelt zich eindelijk beter en eet weer.

Hieronder volgen twee verhalen die plaatsvonden in afgelopen weken en die ik graag met jullie wil delen.

Koe

Na de lunch kom ik de school binnen lopen en het eerste wat ik hoor is een luid geloei. Op het middenterrein staat een koe met haar kalf. Het is een cadeau van een vader van een leerling die geslaagd is (de eindexamen resultaten zijn net binnen). Waarschijnlijk is de moeder niet echt gewend aan een school want echt rustig staat ze er niet bij. Ook het kalf springt nogal heen en weer. Terwijl ik aan het lesgeven ben aan de vierde klas breekt de koe uit en rent over het binnenterrein, achter het kalf aan. Niemand schijnt het hier een probleem te vinden, maar ik vraag toch maar even of ik beschermd kan worden voor het geval ze mijn klas in komen rennen. "Sure madam" is het antwoord onder veel gelach. 's Avonds kom ik erachter dat de koe niet meer in de school is maar verplaatst is naar vlak voor de poort van mijn huis. Het kalf is niet bij haar en daar is niet zo blij mee, dus het geloei gaat door, ook 's nachts. Het hele gedoe met de koeien brengt het gesprek op trouwen. Als een man met een vrouw wil trouwen moet hij haar familie een aantal koeien geven. Dit aantal hangt af van de afkomst van de vrouw (gestudeerd of niet, uit een dorp of de stad, etc.) en uiteraard de hoeveelheid geld die de man heeft. Nu was ik erg benieuwd hoeveel koeien ik waard ben, dus ik ben bij verschillende mensen hier navraag gaan doen. Uiteindelijk kwam ik op gemiddeld 20 koeien. Toen ik zei dat ze bij mij thuis niet heel erg zitten te wachten op 20 koeien werd me uitgelegd dat dit geen probleem is want dat het omgerekend kan worden naar geld. Maar zei de wiskundeleraar, die even snel uitrekende hoeveel Rwandese franken dat zou zijn, dat kan geen leraar hier betalen.

Bruiloft

Een Rwandese bruiloft is iets wat je toch wel een keer wil meemaken. Dus toen ik uitgenodigd werd om samen met Bente daar heen te gaan hebben we dit serieus aangepakt. Het belangrijkste was: traditionele kleding. Na wat rondvragen kwamen we uit bij Annette die ons verwees naar een winkel waar we jurken konden huren. Ideaal leek ons en samen met Peter gingen we hierheen. Het was een hilarische middag! We hebben verschillende jurken aangehad in allerlei kleuren van goud, zilver, paars, roze, blauw etc. Peter was ons aan het adviseren maar hij vond geloof ik alles prachtig, dus toen er een vrouw de winkel binnen kwam die engels sprak heb ik haar even gevraagd om ons te adviseren. Haar advies was, kies dezelfde jurk want dan horen jullie bij elkaar en geen goud want dat kleurt niet goed bij je huid. Oke, zo gezegd zo gedaan. Terug thuis wilde iedereen onze jurken zien en werd er heel veel gelachen. De dag van de bruiloft hielp Auntie ons met aankleden en ze wist de boel goed strak te snoeren. Staand was alles oké, maar zittend kreeg ik wat weinig adem dus gelukkig kon ze hem wat losser doen. Na nog een foto-shoot bracht Peter ons op weg. Eigenlijk waren we best een beetje zenuwachtig, waren we niet te overdresst en zouden we niet een soort attractie worden als twee Muzungu op een bruiloft. Dit viel alles mee, de jurken waren goed en ik heb nog nooit zo vaak op een dag gehoord dat ik er 'smart' uit zie. Daarnaast waren we een goed duo zo dus dat was prima. De bruiloft zelf duurde lang, het was heet en er werd alleen in Kinyarwanda gesproken, maar het was een leuke ervaring. Als cadeau hadden we stroopwafels en chocola ingepakt in Sinterklaaspapier. Door de lange en hete dag zal de chocola en stroop enigszins zijn gaan lopen, en ook het Sinterklaaspapier was niet zo mooi meer, maar ik hoop dat ze van deze Nederlands en Belgische specialiteiten hebben genoten.

Volgend weekend gaan de leraren op uitje naar een beach in Burundi. Zeer benieuwd naar dit avontuur!