Elke dinsdagmiddag om 16.30 uur is er staff-meeting op school. Afgelopen week heb ik met Annette, de directrice, gepraat over hoe ik het hier ervaar en dan met name wat betreft het lesgeven. Kort samengevat, wat het meest opvalt is dat alles gericht is op theorie en niet op praktijk. Daarnaast zijn leerlingen niet gewend om vragen te beantwoorden of te stellen. De meest gebruikte methode hier is het bord volkalken met notes en de leerlingen schrijven deze over. Annette vroeg mij om tijdens de staff-meeting wat te vertellen over het onderwijs in Nederland en in het bijzonder over mijn manier van lesgeven. Ik zag dit als de kans om de leraren uit te nodigen om met mij en elkaar in gesprek te gaan over hoe de manier van lesgeven op school verder ontwikkeld kan worden om zo de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren. Mijn praatje had ik goed voorbereid en op dinsdagochtend nog even aan de chair-man gevraagd of hij mij op de agenda kon zetten ("uiteraard" was de reactie). Het werd gelijk gebruikt om alle nieuwe leraren een zegje te laten doen. Dit werd door iedereen anders ingevuld en veel hadden het over de discipline op school. Die is wat mij betreft meer dan uitstekend, dit heb ik dan ook gezegd en daar werd iedereen heel vrolijk van. Er werd aandachtig geluisterd naar wat ik te zeggen had en ik kreeg het idee dat ze er best wel open voor stonden. Ik heb de leraren uitgenodigd om mijn lessen te bezoeken om zo een beeld te krijgen van hoe ik lesgeef. Ook heb ik aangeboden hun lessen te bezoeken en advies te geven over hoe ze bepaalde methoden kunnen toepassen. En uiteraard ben ik bereid alles uit te leggen en vragen te beantwoorden. Nu is het afwachten of ze daadwerkelijk mijn aanwezigheid gaan gebruiken, maar een eerste stap is gezet. Aan Annette zal het in ieder geval niet liggen, zij heeft namelijk in haar praatje tijdens de meeting ruim een half uur gepraat over hoe goed ze mijn ideeën vindt en hoe blij ze is dat ik hier ben. Ze bedankt me nu al voor alle energie en effort die ik in de school, studenten en leraren steek. Ik werd er bijna verlegen van. Tijdens de meeting worden er nog veel andere punten besproken die soms eindeloos duren en waarvan ik af en toe het daadwerkelijke punt verlies. Een belangrijk punt, waardoor ik maar weer besefte hoe goed ons systeem in Nederland is, is de zorgverzekering. Hier kost zoiets veel geld en kan alleen aangevraagd worden als alle leraren daarin meedoen. Veel leraren vinden dit te veel geld en betalen liever als ze daadwerkelijk iets hebben, maar dan kunnen de kosten natuurlijk hoog oplopen. Phoe, ingewikkeld punt. Ook kan het uren gaan over id-kaarten en werkboeken. Om 20.00 uur was de meeting eindelijk over. Gelukkig hadden we tussendoor wel gegeten, al is het eten op school niet zo lekker als wat Aunti kookt, dus thuis eet ik gewoon weer.

Na de staff-meeting vraagt Annette of ik de volgende dag mee ga met 5 meiden uit Senior 5 en 6 naar de Amerikaanse ambassade voor een soort science training. Ze was die dag nog gebeld en er werden 5 meiden geselecteerd. Nu moet er ook een teacher mee en Annette wil graag dat ik dat doe. Ik wil dit natuurlijk heel graag! Zeer benieuwd hoe dit soort dingen gaan. Mijn lessen gaan dan niet door, maar daar schijnt niemand problemen mee te hebben. Beter 5 laten uitblinken met een muzungo teacher, dan minstens 100 leerlingen les laten krijgen van mij. Maargoed, die halen het wel weer in, waarschijnlijk op zaterdagochtend. In de eersteklas lesgeven is inmiddels ook niet meer zo heel leuk aangezien ze met meer dan 70 zijn. Het idee is al de hele week dat ze opgesplitst worden in twee groepen, maar ondanks dat iedereen erover praat is het nog niet gebeurd. Lesgeven aan ruim 70 kids in een klein lokaal waarbij iedereen nu met minstens 3 en vaak 4 kinderen naast elkaar in 1 bankje zit, is een hele uitdaging. Opgaven geven en langslopen is het enige wat nog enigszins werkt, maar ook dat is lastig omdat iedereen zo op elkaar gepropt zit dat je er haast niet tussendoor komt.

Maandagavond is debat-avond, waarin elke klas dezelfde stelling krijgt en daarover debatteert. Afgelopen week was de stelling: "Rwanda should reform its education so as to tackel modern challenges". In elke klas zou een leraar moeten zijn maar aangezien er heel veel klassen zijn lukt dit niet. Ik was eerst in Senior 4 waar het aardig ging, ze kennen de regels, maar er werd ook veel tussendoor gepraat. Toen ik bij Senior 1 aankwam was ik compleet verbaasd. Alle leerlingen zaten aandachtig te luisteren naar de argumenten van Shaban die in het team "voor" de stelling zat. Daarna kwam "Filette" die "tegen" de stelling was. Als het even niet volgens de regels ging, legde een van de ouderejaars het uit. Eén keer was er wel complete chaos, en niemand leek dat te kunnen stoppen, dus toen heb ik ingegrepen waarna de rust terugkeerde. Als laatste mocht een van de voorstanders van de stelling nog spreken. Normaal is ze een stil meisje in mijn klas, maar na die avond is mijn beeld compleet veranderd. Ze was in staat om de hele groep enthousiast te maken met haar argumenten. Ze sprak zo goed en vol overtuiging dat mijn mond ervan openviel. Op een gegeven moment maakte ze de klas zo enthousiast dat iedereen begon te joelen en klappen en lachen. Ook ik kon op dit moment niet anders dan meedoen. Zelfs de security guys die voor orde en rust moeten zorgen kwamen kijken en stonden te lachen om het gehele tafereel. Ja, echt, wat een verbazend mooie avond!

Terug naar de science training op de Amerikaanse ambassade. Dit werd georganiseerd door Techwomen, een organisatie die science onderwijs wil stimuleren onder vrouwen en dan met name in Afrika en het Midden-Oosten. Er waren een stuk of 12 scholen uit Kigali uitgenodigd en iedere school kwam met 5 meiden en een leraar. Na een korte introductie werden de meiden in groepen opgedeeld en bij iedere groep kwamen een aantal vrouwen (met technische achtergrond) waaraan ze alles mochten vragen. Eerst waren mijn studenten nog wat verlegen maar naar wat aanmoediging kwamen ze wel los. Naast met mensen praten was er ook een boel te doen. Overal waren een soort proefjes opgesteld waarmee de meiden zelf konden ontdekken hoe bijvoorbeeld de afstand die een pijl aflegt verschilt als je de hoek verandert. Prachtig om te zien hoe leuk ze dit vonden en aan mij komen vertellen wat ze hebben geleerd door zelf te doen. Ondertussen praat ik met mensen van de organisatie en vertel hoe goed het is dat dit soort dingen georganiseerd worden aangezien de studenten dit niet op school te zien krijgen. Op een gegeven moment was ik eigenlijk meer hen aan het uitleggen hoe het systeem hier in elkaar zit. Ze schrikken ervan als ik vertel dat er op school geen internet is en de leerlingen geen boeken hebben. In het introductie praatje stelde iemand vast dat iedereen een telefoon heeft, maar nee dat is hier op school niet toegestaan. Ik kom in contact met Rita die zelf Rwandees is en in het project van Techwomen zit. Zij is nu samen met een paar anderen een project aan het opzetten waarin ze deze praktische manier van lesgeven wil stimuleren op middelbare scholen. In gesprek met haar haalt ze precies de punten aan die ik in de staff-meeting heb genoemd. We wisselen nummers uit en ik hoop dat ik haar mag verwelkomen op King David! Aan het eind van het programma zijn de meiden tevreden met een nieuw t-shirt, 3 pennen, 1 potlood, een kleine zaklamp en een flesje water. Dit bovenop het feit dat ze een dag uit de school mochten zijn. We wachten op de auto die ons terugbrengt en nemen de tijd voor een foto-shoot en praten over allerlei zaken: van geloof tot sport tot vriendjes tot eten tot wat na school? Deze dag heeft ze in ieder geval aan het denken gezet en een stapje verder gebracht. Een van de twee auto's is gearriveerd, maar de tweede laat lang op zich wachten. Een dame van de ambassade rijdt langs en vraagt waar we heen moeten. Ze brengt ons terug naar school. In de auto vertelt ze mij dat de spullen die tijdens de dag gebruikt zijn op de ambassade liggen en dat we die best mogen lenen. Ook hier wissel ik nummers uit, dit is zeker een goed idee! Ze zet ons af bij school en ik bedank haar heel erg voor de drive en de organisatie van de dag. Eenmaal in school loop ik met de meiden naar binnen en komen van alle kanten de vraag: "are you back from America?". Het is al laat dus de dorms van de meiden zijn al gesloten wat betekent dat ze niet bij hun spullen kunnen. Zelf uitleggen dat ze vandaag niet op school waren heeft geen zin, dus de enige optie is dat ik het ga vragen wat gelijk alle deuren opent. Ik bedank de meiden voor de leuke dag en loop nog even langs de lerarenkamer. Veel zijn nog aan het eten en iedereen wil weten hoe het was. Ik vertel enthousiast over alles en vooral de Physics docent wil precies weten hoe de proefjes gingen en of we dat niet hier ook kunnen doen. De Geography leraar heeft nog een vraag voor mij over soorten koeien, helaas kan ik deze niet beantwoorden. Dus, bij deze, als je weet wat voor verschillende soorten koeien we in Nederland hebben, qua ras, dan graag een reactie hieronder voor Aggrey! Ook heb ik ontdekt dat tegenover de Amerikaanse ambassade een bibliotheek zit waar je gratis boeken kan lenen, ideaal voor de leraren op school. Ik probeer uit te leggen waar het is aan Nicolas en we moeten heel erg lachen als we erachter komen dat we het over verschillende grote rotondes hebben, oké, terug naar Remera en dan …? Ik bied aan om samen naar de bibliotheek te gaan zodat hij research kan doen voor zijn lessen. Voor ik naar huis ga vertel in aan Annette over de dag en die vindt het nog steeds allemaal prachtig. Ze begint er enthousiast over te vertellen tegen de headmaster, nog net voordat er weer een volgend beroep op haar wordt gedaan. Ik ga tevreden naar huis!

Oké, dan nog één leuk verhaaltje: in S1 geef ik les over verzamelingen en de opdracht was, geef de verzameling van je broers en zussen. Het ging hierbij om de wiskundige notatie maar het is ook zeer interessant om te zien hoe groot deze verzamelingen kunnen zijn. Ik liep door het lokaal en controleerde sommige schriftjes toen ik bij Prince aankwam. De verzameling van zijn broers en zussen bevat een naam die ik opmerkelijk vond, namelijk 'Femke'. Dus ik zei wow, heb je een zus die Femke heet? Eerst dacht ik dat hij mij misschien voor de gek aan het houden was. Ik keek wat beter en dit maakte dat ik bijna achterover viel van verbazing, hij had namelijk ook de naam Annika opgeschreven (naast nog 4 andere namen). Prince heeft twee zussen genaamd Annika en Femke, ik begon hem uit te leggen dat mijn zusje Annike heet. Hij vertelde mij dat hij een tante in Nederland heeft dus dat zal de verklaring zijn. Grappig dat ook hier Rwanda deze namencombinatie voorkomt!