femkebekius.reismee.nl

Mijn laatste verhaal..

Ik ben weer terug en zit in Amsterdam aan de keukentafel met een kop thee achter mijn laptop. Buiten schijnt nu gelukkig de zon maar een zekere factor kan ik dat hier toch niet noemen. Ik heb vanochtend nog niemand gezien, behalve de postbode maar die had geen post voor mij. Om de haverklap kijk ik op mijn telefoon om te zien of ik nog een berichtje uit Rwanda heb via Whatsapp. Ik kreeg net een foto uit de staff-room waar iedereen aan de Afrikaanse thee en een chapatti zit. Dan denk ik, kon ik maar heel even terug en bij hen zitten..


Ik ben er dus weer en je leest hier mijn laatste verhaal. Een samenvatting van de laatste weken, een reflectie op de gehele tijd, de mooiste momenten uitgelicht en een eerbetoon aan iedereen daar die er voor mij is geweest.


Laat ik beginnen met de laatste weken. Ik was me bewust van de korte tijd die ik er nog zou zijn en wilde vooral veel op school zijn. De laatste lessen geven, de laatste keer bespreken welke tentamenvragen we geven, de laatste keer een wiskundeleraren-meeting organiseren, de laatste staff-meeting bijwonen, de laatste momenten met leerlingen kletsen en ga zo nog maar even door.


Een mooi moment: de wiskundeboeken arriveren op school. Ik haal ze op met de auto en 5 dozen boeken worden uitgeladen. Vooral de wiskundeleraren en studenten zijn blij. De bibliothecaris gaat ze gelijk alle 150 stempelen en op een goed plek neerzetten. Gelijk de volgende dag neemt Geoffrey de boeken mee in de les zodat de kinderen eruit kunnen werken. Ook ik doe dit gelijk met mijn 4e en 6e klassen. De rekening viel me heel erg mee en doordat er zoveel is bijgedragen kon ik zelfs nog een tweede bestelling doen. Ik heb een inventarisatie gedaan bij de natuurkunde, scheikunde, biologie en computer science leraren. Deze boeken komen waarschijnlijk komende week op school aan.


In de laatste weken zijn we ook bezig geweest met het organiseren van academic leaders. Het idee is dat de beste leerlingen van de klas (voornamelijk tijdens de avonduren) de andere studenten dingen uitleggen en helpen met het begrijpen van de stof. Academic leaders zijn er al een aantal jaren en zijn ook tijden goed ingezet, maar op dit moment was de organisatie er niet. Bente en ik zijn met een aantal leraren om de tafel gaan zitten om te kijken wat hun ideeën hierover waren en hoe we dit opnieuw kunnen organiseren. Er werd met zowel leraren als academic leaders gediscussieerd over de verwachtingen en taken, een rooster werd gemaakt en op een dinsdagavond zijn ze begonnen. Hopelijk blijft dit lopen zoals we met elkaar bedacht hebben, er zijn een aantal goede leraren mee bezig dus daar heb ik wel vertrouwen in.


Naast op school zijn heb ik Sharifah nog een aantal keer gezien. Goede gesprekken gevoerd en veel gelachen. Een goede vriendin die ik achter laat maar hopelijk binnenkort weer zie. Gewoon nog even naar mumuji (town) en naar de markt met de bus. Langs de oma’s van 78 en 101 jaar oud die twee huizen verder wonen. Langs Yvette om nog even te kletsen en mijn laatste nieuwe woordjes Kinyarwanda te leren. Een avond bij Aunti achter zitten en praten over vanalles. Nog een keertje zwemmen bij La Palais en visbruchettes eten.


De laatste week voor ik vertrek ga ik met Bente naar Kampala in Uganda. Zij gaat vanaf daar met een vriendin rondreizen, en ik breng haar weg. We vertrekken in alle vroegte nadat we wel zo’n 10 keer zijn gebeld door de busorganisatie omdat we anders te laat zouden komen. Ik begon me af te vragen of dit nog wel Afrika is.. De busreis duurt lang maar we slapen wat en proberen de verschillen tussen Rwanda en Uganda te zien. En die zijn er: in Uganda zijn er veel minder heuvels, spreken mensen beter Engels, worden overal op straat en in de bus dingen verkocht, is eten goedkoper, zijn veel meer mensen/auto’s/moto’s/bussen, kun je de weg oversteken wel vergeten, maar is muzungu nog steeds muzungu. We ontbijten om de hoek bij een heel klein soort van kantine waar we chapatti eten met mango en thee, we lopen de hele stad door en nemen zelfs een stukje de motor (dit kon echt even niet anders en was achteraf een heel leuke ervaring, vlak voor de rit heb ik wel een schietgebedje gedaan zodat ik hier veilig doorheen zou komen..). ’s Avonds zijn we doodop maar vinden we ons hostel veel te westers dus gaan we lekker naar de bar om de hoek waar ze wel lekkere dancehall muziek draaien en we de enige muzungu’s zijn. In Entebbe gaan we naar het strand en lezen we onze boeken uit. Midden in de nacht reis ik alleen terug naar Kigali. Mijn medereizigers zijn onder andere twee hele dikke mannen waarmee ik samen op een klein driepersoons bankje moet zitten, gelukkig niet in het midden. Ze beginnen alletwee heel hard te snurken maar wonderbaarlijk genoeg val ik ook in slaap. Als we bij de grens aankomen is het licht en heb ik geluk dat de grenswachter onder de indruk is van mijn wiskundestudie (en zelf natuurkunde heeft gestudeerd) waardoor ik snel door mag zonder al te veel ingewikkelde vragen. In de bus krijgen we een lekker muziekje en is het uitzicht prachtig. Voor ik het weet sta ik weer op Nyabugogo (het grote busstation in Kigali) en kan ik nog geen stap verzetten of ik word naar de bus die naar Kanombe gaat gebracht. Het voelt alsof ik weer thuis ben..


De laatste dag voor ik vertrek is er allerlei geheimzinnigheid op school en heeft iedereen het over het feest van die avond. Juist ja, dat is voor mij. Moses, een van mijn leerlingen uit de 6e klas komt naar mij toe en zegt: ”eigenlijk mag ik niks zeggen, maar ook wij zijn iets aan het voorbereiden. En één ding weet ik zeker, je gaat huilen vanavond.” Nou, dan weet ik dat alvast. Zelf begon ik aardig zenuwachtig te worden en heb ik me tot 3 keer toe verkleed. Om 19 uur mocht ik eindelijk naar school en werd ik ontvangen door een zaal vol leerlingen (1000 ongeveer) en leraren die begonnen te joelen en te klappen. Mijn 6e jaars meiden zaten vooraan en leidden me naar mijn plek. Op de muur was een foto van al mijn studenten geprojecteerd met de tekst ”We love u Femke!!!!”. De hele avond ging over ”mathematics is cool”, hoe ik een zaadje gepland heb (waar ze hopelijk de vruchten van gaan plukken) en werd gepresenteerd door 2 wiskundestudenten. Eerst maar eens eten: vlees met rijst, zoete aardappel en bonen. Aunti was al de hele dag op school aan het helpen met koken, zodat ook ik mee kon eten. Samen met de andere leraren en directrice Annette voegden ons in de rij tussen de studenten. Voor iedereen was dit een waar feestmaal. Vlees eten ze eigenlijk nooit, alleen als het heel bijzonder is (eens per jaar). Normaal eten ze bonen, pocho, bugari en soms wat rijst. Na het eten was het tijd voor andere zaken: bidden, dansen, zingen, optredens van studenten, speeches, cadeautjes, nog meer speeches, nog meer bidden, dansen en uiteindelijk mijn tranen. Een prachtige avond met zoveel lieve woorden, prachtige optredens, veel blije kinderen, schaterende leraren en een nog blijere Annette.


Ford vertelt in zijn speech het volgende: ”Toen Femke in onze klas kwam moesten we opeens al onze korte namen gebruiken, niemand noemt me Ford maar Femke blijft het hardnekkig volhouden, haha! Ik heb in het begin zoveel mogelijk geprobeerd haar les te vermijden want ik vond wiskunde niet leuk en kon het ook niet. Op een gegeven moment kreeg ze dat echter door en bleef ze me aanspreken waar ik was en ze vroeg steeds hoe het met me ging. Vooral tijdens de vakantie begon ik haar vragen te waarderen toen ik op school moest blijven vanwege mijn lage cijfers en ik door kreeg dat wiskunde eigenlijk best leuk is (als je het snapt). Femke was er altijd om vragen te beantwoorden, maar begreep ook dat we daar natuurlijk eigenlijk helemaal niet wilden zitten in de vakantie. Ik besef me nu wat ik haar zal gaan missen, pas als iemand weggaat ontdek je wat je had en heb ik spijt van dat ik in het begin haar lessen heb vermeden..”.


Dit is maar een fractie van alle mooie woorden die er zijn verteld. Om de haverklap moest ik het podium op om alles aan te horen, te dansen, te zingen en vooral heel veel te lachen. Rond middennacht heb ik de laatste cadeautjes gekregen en mag ik iedereen welterusten zeggen en een knuffel geven. Mijn laatste nachtje in Rwanda, ik slaap niet veel, maar voel me heel warm vanbinnen.


Mijn laatste dag begint met cadeautjes uitdelen aan de leraren tijdens de theepauze. Iedereen is blij met een schrijfblok, bordenwisser, correctiepen of 4-kleurenpen. Ik ga alle klassen langs om ”dag” te zeggen. Het gaat vrij vlot, maar bij mijn 2 favoriete klassen S6MEG en S6PEM/MPC duurt het wel even. Iedereen wil een knuffel, sommigen hebben nog een klein cadeautje of willen nog gewoon even kletsen. Zo rond lunchtijd is het wel genoeg en ga ik naar huis. Mijn beste maatjes en Annette komen nog even langs mijn huis en voor ik vertrek geef ik Aunti de grootste knuffel die ik heb. Dan, op weg naar het vliegveld, nog een laatste keer langs school, pfff ik ga dit missen!


Goed, dit is mijn verhaal van de laatste weken. Hier went alles weer heel snel en ga ik redelijk makkelijk weer door in de hectiek van de dag. Maar vergeten zal ik mijn tijd op King David nooit en ik kan met gerust hart zeggen dat hierheen gaan een van de beste beslissingen uit mijn leven is, dus die heb ik mooi binnen!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!