femkebekius.reismee.nl

Mijn naam is Keza

Op school is de vakantie begonnen. Dat betekent, iedereen mag naar huis behalve de zwakke leerlingen in de examenklassen (Senior 3 en 6). Een week lang is er gespeculeerd over welke dag de leerlingen naar huis mochten en onder welk aantal punten je op school moet blijven in de vakantie om extra te studeren. Pas op de dag voordat de kinderen naar huis mogen wordt het officieel bekend gemaakt dat ze de volgende dag naar huis mogen. Dat het vakantieschema voor 2016 in Nederland al vast staat is iets waar ze niet bij kunnen. De week was nogal stressvol, zowel voor leerlingen als leraren, omdat niemand weet waar hij of zij aan toe is. Leraren moeten alle tentamens nakijken en rapporten moeten worden geschreven. Als de druk erachter zit kan er opeens wel hard gewerkt worden. Leerlingen gaan huilen als ze moeten blijven en proberen alles om toch naar huis te kunnen gaan. Sommige studenten die moeten blijven weten te ontsnappen, maar als ze niet terug komen mogen ze niet op school blijven. Belangrijk om te vermelden is dat het extra geld kost om te blijven. De ouders en kinderen worden met een extra last opgezadeld.


Het vakantierooster hangt, ik geef samen met een andere leraar wiskunde aan Senior 6. We overleggen wie welke uren neemt en welke stof we behandelen. We bekijken oude eindexamens en zien dat sommige onderwerpen altijd terugkomen. We maken een verdeling en ik ga naar de bieb om opgaven te zoeken in een van de weinige boeken die er zijn. In mijn les zitten 13 studenten die weinig hoopvol voor zich uit staren. Oke, laat ik maar eens beginnen met zeggen dat ik begrijp dat ze niet zo vrolijk zijn omdat ze op school moeten blijven. Ik probeer ze te motiveren en uit te leggen dat ik er ben om ze te helpen zodat ze na de vakantie een goed cijfer voor wiskunde kunnen halen. Ik krijg wat instemmend geknik en een enkele "ja" maar ik ben nog niet tevreden. Over een andere boeg dan maar, ik ga eerst de namen leren, dit wordt altijd heel grappig gevonden aangezien ik sommige namen niet kan uitspreken. Dan vraag ik of ze mijn Rwandese naam al weten: Keza (het betekent "beautiful"). Hilariteit alom en ze vragen hoe ik eraan kom. 5 studenten uit de 6e klas hebben het een keer voor de grap aan mij gegeven en anderen hebben het overgenomen. Op school en in de buurt reageer ik nu ook op deze naam. Dus vanaf nu is het Keza Femke. Het ijs met mijn 13 studenten is gebroken en we kunnen aan de slag. Iedereen is lekker bezig en omdat het er weinig zijn kan ik aan iedereen aandacht besteden en zien waar de problemen zitten. Bij veel studenten zitten sommige basisregels er niet goed in, mooi dat ik dit nu al ontdek. Op weg naar de lerarenkamer kom ik Emmy tegen die heel erg sip kijkt. Ik vraag haar hoe het gaat en ze zegt uiteraard "I am fine", maar dat is duidelijk niet zo. Ook haar vertel ik dat ik het begrijp als ze verdrietig is dat ze niet naar huis mag, maar dat ik hoop dat ze het op de een of andere manier ook positief kan zien en zich weet te motiveren. Dan is het heel lang stil, ze kijkt de andere kant op, maar loopt niet door. Ik begrijp dat er iets anders is maar wil dat ze het zelf vertelt. Na een tijdje zegt ze, het probleem is niet de motivatie, maar het is geld, mijn ouders begrijpen niet waarom ik moet blijven en kunnen het eigenlijk niet betalen. Hierop reageren is lastig. Ik zeg haar dat het goed is dat ze erover praat en dat ze altijd naar me toe mag komen als ze ergens bezorgd over is. Je zorgen delen maakt de last lichter. Zie me maar als een grote zus. Voor het eerst zie ik haar lachen.


Afgelopen weekend hebben Bente en ik met Salma, Sandra, Moses en Moses een meeting gehad over de hun ervaringen met het vinden van een baan na het afronden van een studie. In het algemeen is de werkloosheid hoog en de beste manier om een baan te vinden is via kennissen/familie etc. Voor deze meeting had iedereen had zijn of haar CV meegenomen zodat we die konden bespreken en elkaar adviezen konden geven over mogelijke verbeterpunten. Elke laatste zondag van de maand komen we samen en bespreken we de vorderingen wat betreft werk en studie en delen ze ervaringen. Mooie en minder mooie verhalen komen er naar boven, maar bovenal zijn ze er om elkaar advies te geven en te helpen. Salma krijgt het voor elkaar om co-editor van een magazine te worden dat over de genocide gaat en dat in grote getale gedrukt gaat worden. Voor een groot deel vrijwillig maar waarschijnlijk leidt dit wel tot een baan ergens anders. Sandra heeft een baan, zit niet helemaal op haar plek, maar ziet wel mogelijkheden. Moses heeft ook een baan maar die is zeer stressvol en hij zoekt eigenlijk naar iets anders. Andere Moses wil graag op een middelbare school lesgeven en grijpt het begin van de nieuwe term aan om bij verschillende scholen langs te gaan. Onze rol is vooral het faciliteren van een plek waar ze samen kunnen komen (ons huis) en inbrengen van punten waar ze over na kunnen denken, maar bovenal zijn zij degene die met elkaar in discussie zijn.


In de bus is er altijd wel wat te beleven. Zo ook afgelopen week. We stappen in een overvolle bus wat betekent dat je zo ongeveer met je neus in andermans oksel staat en iedereen lekker tegen je aandrukt. Het concept "eigen ruimte" kennen ze hier niet. We zijn net het taxipark uit als een man erachter komt dat dit niet de bus naar Nyabugogo, maar de bus naar Kanombe is. Dit wordt geroepen door de bus en iedereen begint heel hard te lachen, inclusief de man zelf (!). Het lachen is zo aanstekelijk dat ik niet anders kan dan meedoen. Om de hilariteit compleet te maken begint een vrouw heel hard door de bus te roepen "Nyabugogo, nyabugogo" als de man uitstapt bij de eerste stop. Hilariteit alom en we gieren het uit van het lachen. In Nederland zou iemand zeer geïrriteerd kunnen zijn en zou het lachen gezien worden als uitlachen wat het hier totaal niet is. Dit is een voorbeeld, maar zulk soort dingen overkomen je hier elke dag. Lachen doen we hier genoeg!


Komende week is de herdenking van de genocide in Rwanda, het is dit jaar 20 jaar geleden. Ik kan me niet goed voorstellen hoe het gaat zijn, maar dat het een verdrietige week gaat worden is wel zeker. Mensen komen bij elkaar om verhalen te vertellen, muziek te horen en te huilen. Ik heb me laten vertellen dat veel mensen in het ziekenhuis worden opgenomen. Al het zeer wordt het hele jaar opgekropt en er wordt weinig over die periode gepraat, maar volgende week mag en kan dat allemaal wel. In de middag rijden er geen bussen en zijn winkels gesloten. Op school zijn er dan ook alleen 's ochtends lessen. We hebben geen idee hoe de mensen om ons heen gaan reageren en hoe we er zelf op zullen reageren, maar het is onderdeel van dit land wat maakt dat ik ook wil weten hoe het is.


Nogmaals, dank voor jullie reacties op mijn verhalen!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!